Rozdział III. Odrębne rodzaje zobowiązań - część 7 (Tytuł 73 art. 1077 - Tytuł 77 art. 1141)

Artykuł 1077. Określenie umowy faktoringu

1. W umowie factoringu (finansowanie od odstąpienia prawa roszczenia pieniężnego) jedna strona (faktor) przekazuje lub zobowiązuje się do przekazania środków pieniężnych do dyspozycji drugiej stronie (klienta) za odpłatnością, a klient odstępuje lub zobowiązuje się do odstąpienia faktorowi własne prawo roszczenia pieniężnego w stosunku do osoby trzeciej (dłużnika).

Klient może odstąpić faktorowi własne roszczenie pieniężne w stosunku do dłużnika w celu zabezpieczenia wykonania zobowiązania klienta przed faktorem.

2. Zobowiązania faktora w umowie faktoringu może przewidywać świadczenie klientowi usług związanych z roszczeniami pieniężnymi prawo do których odstępuje.

Artykuł 1078. Przedmiot umowy faktoringu

1. Przedmiotem umowy faktoringu może być prawo roszczenia pieniężnego, którego nastąpił termin płat-ności (istniejące roszczenie), a także prawo roszczenia które wystąpi w przyszłości (przyszłe roszczenie).

2. Przyszłe roszczenie uważa się za przekazane faktorowi z dniem powstania prawa roszczenia w stosunku dłużnika. W przypadku, gdy przekazanie prawa roszczenia pieniężnego omówione zostało określonym zdarzeniem, roszczenie uważa się za przekazane z chwila nastąpienia tego wydarzenia.

W tych przypadkach nie wymaga się sporządzania dodatkowych odstąpień prawa do roszczenia pieniężnego.

Artykuł 1079. Strony w umowie faktoringu

1. Stronami w umowie faktoringu jest faktor i klient.

2. Klientem w umowie faktoringu może być osoba fizyczna lub prawna , będąca podmiotem działalności przedsiębiorczej.

3. Faktorem może być bank lub instytucja finansowa, a także osoba fizyczna – podmiot działalności przedsię-biorczej, która zgodnie z przepisami prawa posiada prawo do dokonywania operacji faktoringu.

Artykuł 1080. Nieważność zakazu wystąpienia prawa do roszczenia pieniężnego

1. Umowa faktoringu jest ważna niezależnie od istnienia porozumienia między klientem a dłużnikiem o zakazie odstąpienia prawa do roszczenia pieniężnego lub jego ograniczenia.

W tym przypadku klient nie zwalnia od zobowiązań lub odpowiedzialności przed dłużnikiem w związku z naruszeniem przez klienta warunku o zakazie lub ograniczenia odstąpienia prawa roszczenia pieniężnego.

Artykuł 1081. Odpowiedzialność klienta przed faktorem

1 Klient odpowiada przed faktorem za ważność roszczenia pieniężnego, którego prawo odstępuje się, jeżeli w umowie faktoringu nie przewidziano inaczej.

2. Roszczenie pieniężne do którego prawo się odstępuje jest ważne, jeżeli klient posiada prawo do odstępo-wania roszczeń pieniężnych i w chwili odstąpienia tego roszczenia nie wiedział o okolicznościach, na wskutek których dłużnik posiada prawo do nie wykonywania roszczenia.

3. Klient nie odpowiada za nie wykonanie lub nienależyte wykonanie przez dłużnika roszczenia pieniężnego którego prawo odstępuje się i jaka przedstawiona została do wykonania przez faktora, jeżeli w umowie faktoringu nie określono inaczej.

Artykuł 1082. Wykonanie przez dłużnika pieniężnego roszczenia

1. Dłużnik zobowiązany jest do dokonania płatności faktorowi pod warunkiem że otrzymał od klienta lub faktora pisemne powiadomienie od odstąpienia roszczenia pieniężnego faktorowi i w tym zawiadomieniu określone zostało roszczenie pieniężne podlegające wykonaniu , a także nazwany faktor któremu przekazuje płatność.

2. Dłużnik posiada prawo do żądania od faktora w rozsądnym terminie do przedstawienia dowodów, że nastąpiło faktyczne przekazane praw faktorowi. W przypadku, gdy faktor nie wykonuje własnego obowiązku, dłużnik posiada prawo do dokonania płatności klientowi wykonując własny obowiązek przed nim.

3. Wykonanie przez dłużnika roszczenia pieniężnego faktorowi zgodnie z nieniejszym artykułem zwalnia dłużnika od jego obowiązku przed klientem.

Artykuł 1083. Kolejne odstąpienie prawa do roszczenia pieniężnego

1. Nie dopuszcza się następnego odstąpienia faktorowi prawa do roszczenia pieniężnego osoby trzeciej, jeżeli w umowie faktoringu nie przewidziano inaczej.

2. W przypadku, gdy w umowie faktoringu zostało przewidziane kolejne odstąpienia prawa do roszczenia pieniężnego, dokonuje się zgodnie z postanowieniami niniejszego Tytułu.

Artykuł 1084. Prawa faktora

1. W przypadku, gdy zgodnie z warunkami umowy faktoringu finansowanie klienta odbywa się na zasadzie zakupu przez faktora prawa roszczenia pieniężnego, faktor nabywa praw na wszystkie sumy które otrzymał od dłużnika w celu wykonania roszczenia, a klient nie odpowiada przed faktorem jeżeli otrzymane przez niego sumy są mniejsze od sumy zapłaconej przez faktora klientowi.

2. W przypadku, gdy odstąpienie prawa roszczenia pieniężnego faktorowi dokonuje się w celu zabezpieczenia wykonania zobowiązania klienta przed faktorem, faktor zobowiązany jest do przedstawienia klientowi sprawozdania i przekazania sumy przewyższającej sumę długu klienta zabezpieczonej odstąpieniem prawa roszczenia pieniężnego, jeżeli w umowie faktoringu nie przewidziano inaczej.

W przypadku, gdy suma otrzymana przez faktora od dłużnika okazała się mniejszą od sumy długu klienta w stosunku do faktora, którą zabezpieczył odstąpieniem prawa roszczenia, klient zobowiązany jest do zapłacenia faktorowi pozostałą kwotę długu.

Artykuł 1085. Wzajemne roszczenia dłużnika

1. W przypadku, gdy faktor przedstawił dłużnikowi roszczenie dokonania płatności , dłużnik posiada prawo do przedstawienia własnych roszczeń pieniężnych opartych na umowie dłużnika z klientem, z którym powstały u dłużnika do momentu gdy otrzymał powiadomienie o odstąpieniu prawa roszczenia pieniężnego dla faktora.

2. Dłużnik nie może przedstawić faktorowi roszczenia do klienta w związku z naruszeniem przez niego warunków o zakazie lub ograniczeniu odstępowania prawa roszczenia pieniężnego.

Artykuł 1086. Ochrona praw dłużnika

1. W przypadku naruszenia przez klienta własnych obowiązków wynikających z umowy zawartej z dłużnikiem, dłużnik nie posiada prawa do żądania od faktora zwrotu sum już zapłaconych z odstąpienia roszczeń pieniężnych, jeżeli dłużnik posiada prawo do uzyskania tych sum bezpośrednio od klienta.

2. Dłużnik posiadający prawo do otrzymania bezpośrednio od klienta sumy zapłaconej faktorowi z odstąpienia roszczenia pieniężnego, posiada prawo do żądania zwrotu tych sum faktorowi, jeżeli faktor nie wykonał własnego zobowiązania przekazania klientowi środków pieniężnych wynikających z odstąpienia prawa roszczenia pieniężnego lub przekazał klientowi środki pieniężne znając o naruszeniach klienta zo-bowiązań przed dłużnikiem związanych z wystąpieniem prawa roszczenia pieniężnego.

§ 1. Ogólne postanowienia o rozliczeniach

Artykuł 1087. Formy rozliczeń

1. Rozliczenia z udziałem osób fizycznych nie związane z prowadzeniem przez nich działalności przedsię-biorczej, mogą być prowadzone gotówką lub w formie bezgotówkowej przy pomocy dokumentów rozliczeniowych w formie elektronicznej i papierowej.

2. Rozliczenia między osobami prawnymi , a także rozliczenia z udziałem osób fizycznych związane z prowadzeniem przez nich działalności przedsiębiorczej prowadzone są w formie bezgotówkowej.

Rozliczenia między tymi osobami mogą być prowadzone również gotówką, jeżeli przepisami prawa nie przewidziano inaczej.

Artykuł 1088. Rodzaje rozliczeń bezgotówkowych

1. Przy dokonywaniu bezgotówkowych rozliczeń dopuszcza się rozliczenia z zastosowaniem poleceń płatniczych, akredytyw, czeków rozliczeniowych (czeków), rozliczeń inkaso, a także inne rozliczenia przewidziane przepisami prawa, zasadami bankowymi i zwyczajami obrotu gospodarczego.

2. Strony w umowie posiadają prawo do wyboru dowolnego rodzaju według własnego uznania bez-gotówkowej formy rozliczeń.

3. Rozliczenia bezgotówkowe prowadzone są przez banki, inne instytucje finansowe ( dalej – banki), w których otwarto odpowiednie rachunki, jeżeli postanowieniami przepisów prawa nie przewidziano inaczej oraz nie omówiono rodzaju bezgotówkowych rozliczeń.

4. Zasady dokonywania rozliczeń bezgotówkowych regulowane są niniejszym Kodeksem, przepisami prawa i zasadami bankowymi.

Artykuł 1089. Postanowienia ogólne o rozliczeniach z zastosowaniem poleceń płatniczych

1. W poleceniu płatniczym bank zobowiązuje się na polecenie płatnika z rachunków środków pieniężnych znajdujących się na jego rachunku w tym banku do przekazywania określonej sumy pieniędzy na rachunek określonej przez płatnika osoby (otrzymującego) w tym, bądź innym banku w terminie określonym przepisami prawa lub zasadami bankowymi, jeżeli inny termin nie został przewidziany w umowie lub zwyczajami obrotu gospodarczego.

2. Postanowienia niniejszego paragrafu stosuje się również w stosunkach związanych z przekazaniem środków pieniężnych przez bank przez osobę nie posiadającą rachunku w tym banku, jeżeli przepisami prawa, zwyczajami bankowymi lub z istoty stosunków nie wynika inaczej.

Artykuł 1090. Warunki wykonania przez bank polecenia płatniczego

1. Treść i forma polecenia płatniczego i dokumentów rozliczeniowych przedłożonych łącznie z nim, odpowia-dają warunkom określonych przepisami prawa i zasadami bankowymi.

2. Bank nie posiada prawa do robienia poprawek w poleceniu płatniczym klienta, jeżeli przepisami prawa lub zasadami bankowymi nie przewidziano inaczej.

3. Polecenie płatnicze klienta przyjmuje bank do wykonania pod warunkiem , że suma polecenia płatniczego nie przekracza sumy środków pieniężnych na rachunku płatnika, jeżeli w umowie płatnika z bankiem nie przewidziano inaczej.

Artykuł 1091. Wykonanie polecenia płatniczego

1. Bank, który przyjął polecenie płatnicze, powinien przekazać odpowiednią sumę pieniędzy bankowi odbiorcy do ich zaliczenia na rachunek osoby określonej w poleceniu płatniczym.

2. Bank posiada prawo zaangażować inny bank (bank wykonawczy) do wykonania przekazu środków pieniężnych na rachunek określony w poleceniu klienta.

3. Bank powinien niezwłocznie informować płatnika na jego żądanie o wykonaniu polecenia płatniczego. Zasady sporządzania i wymogi dotyczące treści powiadomienia o wykonaniu przez bank polecenia płatniczego (zapłaty) określają przepisy prawa, zasadami bankowymi lub w umowie między bankiem a klientem.

Artykuł 1092. Odpowiedzialność za nie wykonanie lub nienależyte wykonanie polecenia płatniczego (zapłaty)

1. W przypadku nie wykonania lub nienależytego wykonania polecenia zapłaty klienta bank ponosi odpowiedzialność przewidziana niniejszym Kodeksem i przepisami prawa.

2. W przypadku nie wykonania lub nienależytego wykonania polecenia zapłaty (płatniczego) w związku z naruszeniem zasad rozliczeń operacji przez bank wykonawczy odpowiedzialność może być przed sąd nałożona na ten bank.

3. W przypadku naruszenia przez bank zasad rozliczeń operacji przyczyniło się do pomyłkowego przekazania przez bank środków pieniężnych, bank ponosi odpowiedzialność zgodnie z postanowieniami niniejszego Kodeksu i przepisami prawa.

§ 3. Rozliczenia na podstawie akredytywy

Artykuł 1093. Akredytywa

1. W przypadku rozliczeń przy pomocy akredytywy bank (bank emitent) na polecenie klienta (płatnika) – zgłaszającego akredytywę i zgodnie z jego dyspozycjami lub we własnym imieniu zobowiązuje się do dokonania płatności według warunków określonych w akredytywie lub poleca innemu (wykonawczemu) bankowi przeprowadzenie tej płatności na rzecz odbiorcy środków pieniężnych lub określonej przez niego osoby – beneficjenta.

2. W przypadku otwarcia pokrytej akredytywy przy jej otwarciu blokuje się środki pieniężne płatnika na odrębnym rachunku w banku – emitenta lub banku wykonawczym.

W przypadku otwarcia niepokrytej akredytywy bank – emitent gwarantuje zapłatę akredytywy przy czasowym braku środków na rachunku płatnika z rachunku kredytu bankowego.

Artykuł 1094. Akredytywa odwołalna

1. Odwołalna akredytywa może być zmieniona lub anulowana przez bank – emitenta w dowolnym czasie bez uprzedniego powiadomienia odbiorcy środków pieniężnych. Odwołalna akredytywa nie tworzy zobowiązań banku – emitenta przed otrzymującym środki pieniężne.

2. Bank wykonawczy powinien dokonać płatności lub inne operacje z odwołalnej akredytywy , jeżeli do chwili jej dokonania nie otrzymano powiadomienia o zmianie warunków lub akredytywa nie został anulowana.

Artykuł 1095. Akredytywa nieodwołalna

1. Akredytywa nieodwołalna może być anulowana lub jej warunki zmienione wyłącznie za zgodą odbiorcy środków pieniężnych.

Akredytywa nieodwołalna potwierdzona przez bank wykonawczy nie może być zmieniona lub anulowana bez zgody banku wykonawczego.

Artykuł 1096. Wykonanie akredytywy

1. Do wykonania akredytywy odbiorca środków pieniężnych dostarcza do banku wykonawczego dokumenty przewidziane w warunkach akredytywy potwierdzające wykonanie wszystkich warunków akredytywy.

W przypadku naruszenia chociażby jednego z tych warunków , akredytywa nie jest przeprowadzona.

2. W przypadku, gdy bank wykonawczy odmawia przyjęcia dokumentów które cechami zewnętrznymi nie odpowiadają warunkom akredytywy, powinien niezwłocznie powiadomić o tym odbiorcę środków pieniężnych i bank – emitent z określeniem przyczyn odmowy.

3. W przypadku, gdy bank – emitent , otrzymawszy przyjęcie przez bank wykonawczy dokumentów, uważa się że nie odpowiadają zewnętrznym cechom warunkom akredytywy, posiada prawo do odmowy ich przyjęcia i żądania od banku wykonawczego sumy zapłaconej odbiorcy środków pieniężnych z naruszeniem warunków akredytywy.

Artykuł 1097. Odpowiedzialność banku wykonującego akredytywę

1. W przypadku bezpodstawnej odmowy wypłaty lub nieprawidłowej wypłaty środków pieniężnych na podstawie akredytywy w związku z naruszeniem przez bank wykonawczy warunków akredytywy,   odpowiedzialność przed bankiem – emitentem ponosi bank wykonawczy.

W przypadku naruszenia przez bank wykonawczy warunków pokrytej akredytywy lub potwierdzonej przez niego akredytywy nieodwołalnej odpowiedzialność przed płatnikiem może być orzeczeniem sądu nałożona na bank wykonawczy.

Artykuł 1098. Zamknięcie akredytywy

1. Akredytywę zamyka się w przypadku:

1) upływu terminu ważności akredytywy;

2) odmowy odbiorcy środków pieniężnych wykorzystania akredytywy do upływu terminu jej ważności, jeżeli taka możliwość została przewidziana warunkami akredytywy;

3) całościowego lub częściowego odwołania akredytywy przez płatnika , jeżeli takie odwołanie zostało przewidziane warunkami akredytywy.

Po zamknięciu akredytywy bank wykonawczy powiadamia bank – emitenta.

2. Bank wykonawczy jednocześnie z zamknięciem akredytywy niezwłocznie zwraca bankowi – emitentowi niewykorzystaną sumę zamkniętej akredytywy.

Bank – emitent powinien zaksięgować zwróconą sumę na rachunek płatnika.

Artykuł 1099. Ogólne postanowienia o rozliczeniach na podstawie polecenia inkasa

1. W przypadku rozliczeń na podstawie polecenia inkasa (za inkaso) bank (bank emitent) z polecenia klienta dokonuje na rzecz klienta działania dotyczące otrzymania od płatnika płatności i/lub akceptacji płatności.

2. Bank – emitent otrzymujący polecenie inkasowe, posiada prawo do zaangażowania innego banku (bank wykonawczy).

Przypadki zastosowania i zasady przeprowadzania rozliczeń na podstawie polecenia inkasa określane są przepisami prawa, zasadami bankowymi i zwyczajami obrotu gospodarczego.

Artykuł 1100. Wykonanie polecenia inkasa

1. W przypadku braku jakiegokolwiek dokumentu lub niezgodności dokumentów z zewnętrznymi cechami polecenia inkaso bank wykonawczy powinien niezwłocznie powiadomić o tym klienta. W przypadku nie usunięcia wymienionych braków bank zwraca dokumenty bez realizacji.

2. Dokumenty dostarcza się płatnikowi w tej formie w której zostały otrzymane poza wyjątkiem adnotacji banku i napisów niezbędnych do sporządzenia operacji inkaso.

3. Dokumenty podlegające opłacie w trakcie ich wydania, bank wykonawczy zobowiązany jest do przekazania do zapłaty niezwłocznie po otrzymaniu polecenia inkaso.

W przypadku, gdy dokumenty podlegają zapłacie w innym terminie , bank wykonawczy powinien dla chwili otrzymania akceptacji płatnika złożyć dokumenty do akceptacji niezwłocznie po otrzymaniu polecenia inkaso, a na żądanie płatności w terminie nie przekraczającym dnia następnego terminu płatności określonego w dokumencie.

4. Częściowa płatność może być przyjęta w przypadkach przewidzianych w zasadach bankowych lub przy istnieniu w poleceniu inkasa specjalnego zezwolenia.

5. Otrzymane sumy (inkaso) niezwłocznie przekazuje się do banku wykonawczego do dyspozycji banku – emitenta, który powinien dokonać zaksięgowania tej sumy na rachunku klienta. Bank wykonawczy posiada prawo do odliczenia z sum inkasa sum przysługującym mu za zapłatę oraz do pokrycia kosztów i /lub wydatków.

Artykuł 1101. Powiadomienie o dokonaniu operacji

1. W przypadku, gdy płatność i/lub akcept nie został otrzymany, bank wykonawczy powinien niezwłocznie powiadomić bank – emitent o przyczynach braku płatności lub odmówić udzielenia akceptacji. Bank – emitent powinien niezwłocznie powiadomić o tym klienta z zapytaniem o wskazówki dotyczące dalszych działań.

W przypadku nie otrzymania wskazówek dotyczących dalszych działań w terminie określonym w bankowych zasadach, a w przypadku gdy nie został określony – w rozsądnym terminie bank wykonawczy posiada prawo do zwrotu dokumentów bankowi – emitentowi.

§ 5. Rozliczenia z zastosowaniem czeków rozliczeniowych

Artykuł 1102. Ogólne postanowienia o rozliczeniach z zastosowaniem czeków rozliczeniowych

1. Czekiem rozliczeniowym ( czekiem) jest dokument zawierający niczym nie omówione pisemną dyspozycję właściciela rachunku (dawcy czeku) dla banku do przekazania wskazanej na czeku sumy pieniędzy otrzymu-jącemu czek (odbiorcy czeku).

2. Płatnikiem czeku może być wyłącznie bank, w którym dający czek posiada środki pieniężne na rachunku którymi może dysponować.

3. Odwołanie czeku do chwili upływu terminu jego składania jest niedopuszczalne.

4. Wydanie czeku nie pokrywa zobowiązania pieniężnego , na który został wydany.

5. Zasady i warunki wykorzystywania czeków określają postanowienia niniejszego Kodeksu, przepisy prawa i zasady bankowe.

6. Czek zawiera wszystkie rekwizyty przewidziane zasadami bankowymi. Czek, w którym występują jakiekolwiek braki lub na którym naniesiono poprawki jest nieważny.

7. Formę czeku i zasady jego wypełniania określają postanowienia prawa i zasady bankowe.

Artykuł 1103. Zapłata czeku

1. Czek opłaca się z rachunków środków pieniężnych dającego czek.

Porządek i warunki blokowania środków pieniężnych na rachunku do rozliczeń z zastosowaniem czeków określany jest zasadami bankowymi.

2. Czek podlega zapłacie przez płatnika czeku pod warunkiem przekazania go do zapłaty w terminie określo-nym zasadami bankowymi.

3. Płatnik dokonujący zapłaty czekiem powinien udokumentować wszelkimi sposobami ważność czeku, a także to, że przedstawiający czek jest osoba upoważnioną.

4. Szkody wyrządzone w związku z zapłatą podrobionym, wykradzionym lub utraconym czekiem pokrywa płatnik dokonujący zapłaty czekiem lub dający czek w zależności od tego z czyjej winy zostały wyrządzone.

Artykuł 1104. Inkasowanie czeku

1. Złożenie czeku do banku przez posiadającego czek na inkaso dla odbiorcy płatności uważa się za złożenie czeku do płatności.

Opłata czeku prowadzona według trybu określonego w art. 1100 niniejszego Kodeksu.

2. Zaksięgowania środków na podstawie czeku inkaso dokonuje się na rachunek odbiorcy czeku po uzyskaniu środków od płatnika, jeżeli w umowie między posiadaczem czeku a bankiem nie przewidziano inaczej.

Artykuł 1105. Powiadomienie o nie spłaceniu czeku

1. Odbiorca czeku powinien powiadomić dającego czek o braku zapłaty w terminie 2 dni roboczych następujących po dniu wniesienia protestu lub równoznacznego aktu.

2. Osoba która nie przesłała powiadomienia w określonym terminie , nie traci własnych praw. Ponosi koszty jakie mogą powstać na skutek nie powiadomienia o nie zapłaceniu czeku. Wysokość rekompensaty kosztów nie może przekroczyć sumy czeku.

Artykuł 1106. Skutki nie zapłacenia czeku

1. W przypadku odmowy zapłaty przez płatnika czeku, otrzymujący czek posiada prawo do złożenia pozwu do sądu. Odbiorca czeku posiada prawo do żądania poza zapłatą sumy czeku do pokrycia kosztów na otrzymanie zapłaty, a także %.

2. W roszczeniach otrzymującego czek o zapłatę czeku stosuje przedawnienie wynoszące 1 rok.

Tytuł 75. Dysponowanie prawami majątkowymi własności intelektualnej

Artykuł 1107. Rodzaje umów w zakresie dysponowania prawami majątkowymi własności intelektualnej

1. Dysponowanie majątkowymi prawami własności intelektualnej odbywa się na podstawie niżej wymienionych umów:

1) licencja / zezwolenie/ na wykorzystywanie przedmiotu prawa własności intelektualnej;

3) umowa na stworzenie na zamówienie i wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej;

5) inna umowa dotycząca dysponowaniem majątkowymi prawami własności intelektualnej.

2. Umowa o dysponowanie majątkowymi prawami własności intelektualnej zawierana jest w formie pisemnej.

W przypadku nie zachowania formy pisemnej umowy o dysponowanie majątkowymi prawami własności intelektualnej umowę uważa się za niegodziwa.

Przepisy prawa mogą określać przypadki w których umowa o dysponowanie majątkowymi prawami własności intelektualnej może być zawarta ustnie.

Artykuł 1108. Licencja na wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej

1. Osoba posiadająca wyłączne prawo do wykorzystywania przedmiotu prawa własności intelektualnej (licencję), może udzielać innej osobie (licencjobiorcy) pisemnego upoważnienia uprawniającego do wykorzystywania tego przedmiotu w określonym obszarze ( licencja na wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej).

2. Licencja na wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej może być sporządzona w formie odrębnego dokumentu lub stanowić część składową umowy licencyjnej.

3. Licencja na wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej może być wyłączną, jednorazową, niewyłączną, a także innego rodzaju odpowiadającą przepisom prawa.

Wyłączną licencje wydaje się wyłącznie jednemu licencjobiorcy i wyklucza możliwość wykorzystywania przez licencjodawcę przedmiotu prawa własności intelektualnej w zakresie ograniczonym w licencji oraz wydania przez niego innym osobom licencji na wykorzystanie tego przedmiotu w określonym obszarze.

Jednorazową licencję wydaje się wyłącznie jednemu licencjobiorcy i wyklucza możliwość wydania przez licencjodawcę licencji innym osobom na wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej w obszarze ograniczonym w licencji, lecz nie wyklucza możliwości wykorzystania przez licencjodawcę tego przedmiotu w określonym obszarze.

Licencja niewyłączna nie wyklucza możliwości wykorzystywania przez licencjodawcę przedmiotu prawa własności intelektualnej w obszarze ograniczonym w licencji i wydania przez niego innym osobom licencji na wykorzystanie tego obiektu w określonym obszarze.

Artykuł 1109. Umowa licencyjna

1. W umowie licencji jedna strona (licencjodawca) udziela stronie drugiej (licencjobiorcy) zezwolenia na korzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej (licencji) na warunkach określonych wzajemnym porozumieniem stron z uwzględnieniem postanowień niniejszego Kodeksu oraz innego przepisu prawa.

2. W przypadkach przewidzianych w umowie licencyjnej może zostać zawarta umowa sublicencji w której , na podstawie której licencjobiorca udziela innej osobie (sublicencjobiorcy) sublicencję na wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej. W tym przypadku odpowiedzialność przed licencjodawcą za działania sublicencjobiorcą ponosi licencjobiorca , jeżeli w umowie licencji nie przewidziano inaczej.

3. W umowie licencyjnej określa się rodzaj licencji, obszar wykorzystywania przedmiotu prawa własności intelektualnej (konkretne prawa udzielone w umowie, sposoby wykorzystywania określonego przedmiotu, obszar i termin udzielanych praw itp.), wysokość, tryb i terminy wypłaty opłaty za wykorzystywanie przed-miotu prawa własności intelektualnej, a także inne warunki które strony uważają za celowe do umieszczenia w umowie.

4. Uważa się, że umową licencyjną udziela się nieodwołalnej licencji, jeżeli w umowie licencji nie przewidziano inaczej.

5. Przedmiotem umowy licencyjnej nie mogą być prawa do wykorzystywania przedmiotu prawa własności intelektualnej , które w chwili zawarcia umowy nie były ważne.

6. Prawa do wykorzystywania przedmiotu prawa własności intelektualnej i sposoby jego wykorzystywania, nie określone w umowie licencyjnej uważa się za nie udzielone licencjobiorcy.

7. W przypadku, gdy w umowie nie został określony obszar na którym obowiązują udzielone prawa do wykorzystywania przedmiotu prawa własności intelektualnej , ważność licencji obejmuje terytorium Ukrainy.

8. W przypadku, gdy w umowie licencyjnej o wydanie lub inne odtworzenie utworu wynagrodzenie określone jest w formie ustalonej kwoty pieniężnej to w umowie zaznaczany jest maksymalny nakład utworu.

9. Warunki umowy niezgodne z postanowieniami niniejszego Kodeksu są nikczemne.

Artykuł 1110. Termin obowiązywania umowy licencyjnej

1. Umowa licencyjna zawarta jest na czas określony w umowie który powinien upływać w terminie nie przekraczającym terminu ważności wyłącznego prawa własności majątkowego na określony w umowie przedmiot prawa własności intelektualnej.

2. Licencjodawca może rozwiązać umowę licencyjną w przypadku nieprzestrzegania przez licencjobiorcę określonego w umowie terminu rozpoczęcia wykorzystywania przedmiotu prawa własności intelektualnej. Licencjodawca lub licencjobiorca może zerwać umowę licencyjną w przypadku nieprzestrzegania przez druga stronę innych warunków umowy.

3. W przypadku braku w umowie licencyjnej warunków dotyczących terminu umowy , umowę uważa się za zawartą na czas pozostający do upływu ważności wyłącznego prawa majątkowego na określony w umowie przedmiot prawa własności intelektualnej, lecz nie przekraczający 5 lat.

W przypadku, gdy przed upływem 6 miesięcy od zakończenia 5 lat, żadna ze stron nie powiadomiła pisemnie drugiej strony o zerwaniu umowy , umowę uważa się przedłużoną na czas nieokreślony.

W tym przypadku każda ze stron może w dowolnym czasie rozwiązać umowę pisemnie powiadamiać o tym drugą stronę w terminie 6 miesięcy do zerwania umowy, jeżeli dłuższy okres do powiadomienia nie został określony porozumieniem stron.

Artykuł 1111. Standardowa umowa licencyjna

1. Upoważnione instytucje lub spółki twórców mogą zatwierdzać standardowe umowy licencyjne.

2. Umowa licencyjna może zawierać warunki nie przewidziane w standardowych umowach licencyjnych. Warunki umowy licencyjnej zawarte z twórcą przedmiotu prawa własności intelektualnej obejmujące pogarszające jego stanowisko w porównaniu ze stanowiskiem przewidzianym przepisami prawa lub standardową umową jest niegodziwe i zamienia się warunkami określonymi w standardowych umowach lub przepisami prawa.

Artykuł 1112. Umowa o stworzenie na zamówienie i wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej

1. W umowie o stworzeniu na zamówienie i wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej jedna strona (twórca – literat, artysta itp.) zobowiązuje się do stworzenia przedmiotu prawa własności intelek-tualnej zgodnie z wymogami drugiej strony ( zamawiającego) i w określonym terminie.

2. Umowa o stworzenie na zamówienie i wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej powinna określać sposoby i warunki wykorzystywania tego przedmiotu przez zamawiającego.

3. Oryginał pierwowzoru stworzonego na zamówienie przechodzi na własność zamawiającego. Przy czym prawa majątkowe własności intelektualnej do tego tworu przysługują autorowi, jeżeli w umowie nie przewi-dziano inaczej.

4. Warunki umowy o stworzenie na zamówienie i wykorzystywanie przedmiotu prawa własności intelek-tualnej ograniczające prawa autora tego przedmiotu do tworzenia innych przedmiotów są nikczemne.

Artykuł 1113. Umowa o przekazaniu wyłącznych praw majątkowych własności intelektualnej

1. W umowie o przekazanie wyłącznych praw majątkowych własności intelektualnej jedna strona (osoba posiadająca wyłączne prawa majątkowe) przekazuje drugiej stronie część lub całość praw zgodnie z posta-nowieniami przepisów prawa i na warunkach określonych w umowie.

2. Zawarcie umowy o przekazaniu wyłącznych praw własności intelektualnej nie wpływa na umowy licencyjne zawarte wcześniej.

3. Warunki umowy o przekazaniu wyłącznych praw majątkowych własności intelektualnej pogorszające stanowisko twórcy odpowiedniego przedmiotu lub jego spadkobierców w porównaniu ze stanowiskiem przewidzianym postanowieniami niniejszego Kodeksu i innymi przepisami prawa, a także ograniczające prawa twórcy do stworzenia innych przedmiotów są niegodziwe.

Artykuł 1114. Państwowa rejestracja umów dotyczących dysponowania prawami majątkowymi własności intelektualnej

1. Licencja na wykorzystanie przedmiotu prawa własności intelektualnej i umowy określone w art. 1109, 1112 i 1113 niniejszego Kodeksu nie podlegają państwowej rejestracji.

Rejestracja państwowa dokonywana jest na żądanie licencjobiorcy lub licencjodawcy, według trybu przewidzianego przepisami prawa.

Brak rejestracji państwowej nie wpływa na ważność praw udzielonych w licencji lub inną umowę , innych praw do odpowiedniego przedmiotu prawa własności intelektualnej , a zwłaszcza praw licencjodawcy do zwrócenia się do sądu o ochronę własnego prawa.

2. Fakt przekazania wyłącznych praw majątkowych własności intelektualnej , które zgodnie z postanowieniami niniejszego Kodeksu lub innego przepisu prawa nabierają ważności z chwilą państwowej rejestracji podlega rejestracji państwowej.

1. W umowie koncesji komercyjnej jedna strona (zarządca prawny) zobowiązuje się do udzielenia drugiej stronie (użytkującemu) za odpłatnością prawo użytkowania zgodnie z jej warunkami całością przysługujących tej stronie praw w celu wytworzenia i/lub sprzedaży określonego rodzaju towaru i/lub świadczenia usług.

2. Stosunki związane z udzieleniem prawa do użytkowania całości praw regulują postanowienia niniejszego Kodeksu i inne postanowienia przepisów prawa.

1. Przedmiotem umowy koncesji komercyjnej jest prawo do wykorzystywania przedmiotów prawa własności intelektualnej ( marek handlowych, wzorów przemysłowych, wynalazków, utworów, tajemnicy komercyjnej itp.), doświadczenia komercyjnego oraz renomy biznesowej.

2. Umowa koncesji komercyjnej może przewidywać użytkowanie przedmiotu umowy z określeniem lub nie, obszaru użytkowania określonej sfery obrotu cywilnego.

1. Stronami w umowie komercyjnej koncesji mogą być osoby fizyczne lub prawne będące podmiotami działalności przedsiębiorczej.

Artykuł 1118. Forma umowy koncesji komercyjnej i jej rejestracja państwowa

1. Umowa koncesji komercyjnej zawierana jest w formie pisemnej. W przypadku nie zachowania formy pisemnej umowy koncesji umowa taka jest niegodziwa.

2. Umowa koncesji komercyjnej podlega rejestracji państwowej przez organ rejestrujący prawnego zarządcę.

3. W przypadku, gdy zarządca prawny zarejestrowany jest w innym państwie, rejestracja umowy komercyjnej koncesji prowadzona jest przez organ rejestrujący użytkownika.

4. W stosunkach z osobami trzecimi strony umowy koncesji komercyjnej posiadają prawo do powoływania się na umowę koncesji komercyjnej wyłącznie z chwilą dokonania rejestracji państwowej.

1. W przypadkach przewidzianych w umowie koncesji komercyjnej użytkownik może zawierać umowy subkoncesji komercyjnej na podstawie których udziela innej osobie (subużytkownikowi) prawa do użytko-wania udzielonego mu przez zarządcę prawnego całością praw lub częścią całości praw na warunkach uzgodnionych z zarządcą prawnym lub określonych w umowie koncesji komercyjnej.

2. W umowach koncesji komercyjnej stosuje się postanowienia o umowie koncesji komercyjnej określonych postanowieniami niniejszego Kodeksu lub odrębnym przepisem prawa, jeżeli inaczej nie wynika ze specyfiki subkoncesji.

3. Użytkownik i subużytkownik odpowiadają przed zarządcą prawnym za wyrządzone mu szkody solidarnie.

4. Uznanie za nieważną umowę koncesji komercyjnej posiada skutki nieważności umowy subkoncesji komercyjnej.

1. Zarządca prawny zobowiązany jest do przekazania użytkownikowi dokumentacji technicznej , komercyjnej i udzielenia innej informacji niezbędnej do wykonywania praw udzielonych mu umową koncesji komercyjnej, a także do poinformowania użytkownika i jego pracowników ze sprawami związanymi z wykonywaniem tych praw.

2. Zarządca prawny zobowiązany jest w przypadku gdy w umowie koncesji komercyjnej nie przewidziano inaczej do:

2) udzielania użytkownikowi stałej pomocy technicznej i konsultacyjnej, łącznie z nauczaniem i pod-wyższaniem kwalifikacji pracowników;

3) kontroli jakości towarów (prac, usług) wytwarzanych ( użytkowanych, udzielanych) przez użytkownika na podstawie umowy koncesji komercyjnej.

1. Z uwzględnieniem charakteru i specyfiki działalności wykonywanej przez użytkownika na podstawie umo-wy koncesji komercyjnej , użytkownik zobowiązany jest do:

1) użytkowania marki handlowej i innego oznaczenia zarządcy prawnego według sposobu określonego w umowie;

2) zabezpieczania zgodności jakości towarów (prac, usług) , wytwarzanych ( wykonywanych, udzielanych) zgodnie z umową koncesji komercyjnej z jakością analogicznych towarów ( prac, usług) wytwarzanych (wykonywanych, udzielanych ) przez zarządcę prawnego;

3) przestrzegania instrukcji i uwag zarządcy prawnego skierowanych na zabezpieczenie zgodności charakteru, sposobów i warunków wykorzystywania całości udzielonych praw przez zarządcę prawnego;

4) udzielania kupującemu ( zamawiającemu) dodatkowych usług na które mógłby kupujący ( zamawiający) towary (prace, usługi) liczyć bezpośrednio u zarządcy prawnego;

5) informowania kupującego (zamawiającego) w najbardziej skuteczny sposób o użytkowaniu przez nich marki handlowej i innych oznaczeń zarządcy prawnego umowy koncesji komercyjnej;

6) nie rozgłaszania tajemnic produkcji zarządcy prawnego , innej uzyskanej od niego poufnej informacji.

Artykuł 1122. Szczególne warunki umowy koncesji komercyjnej

1. W umowie koncesji komercyjnej mogą być przewidziane szczególne warunki umowa, a w szczególności:

1) obowiązek zarządcy prawnego do nie udzielania innym osobom analogicznej całości praw do użytkowania na zamkniętym do użytkowania terytorium lub powstrzymania się od analogicznej własnej działalności na tym terytorium;

2) obowiązek użytkownika do nie konkurowania z zarządcą prawnym na terytorium na którym obowiązuje umowa dotycząca działalności przedsiębiorczej prowadzonej przez użytkownika z wykorzystaniem udzielonych praw przez zarządcę prawnego;

3) obowiązek użytkownika do nie otrzymywania analogicznych praw od konkurentów (potencjalnych konkurentów) zarządcy prawnego;

4) obowiązek użytkownika do uzgadniania z zarządca prawnym miejsca położenia pomieszczeń przeznaczonych do sprzedaży towarów (wykonywania prac, świadczenia usług) przewidzianych w umowie , a także ich wewnętrznego i zewnętrznego wystroju.

2. Warunek umowy przewidujący o tym, że zarządca prawny posiada prawo do określania ceny towaru (prac, usług) przewidzianych w umowie lub określania górnej , bądź dolnej granicy tej ceny jest nikczemny.

3. Warunek umowy zgodnie z którym użytkownik posiada prawo do sprzedaży towarów ( wykonywania prac, świadczenia usług) wyłącznie określonej kategorii kupującym ( zamawiającym) lub wyłącznie kupującym (zamawiającym) posiadającym siedzibę ( miejsce zamieszkania) na terytorium określonym w umowie.

Artykuł 1123. Odpowiedzialność zarządcy prawnego za roszczenia przedstawiane do użytkownika

Zarządca prawny ponosi współodpowiedzialność za roszczenia skierowane do użytkownika w związku ze złą jakością towarów ( prac, usług) sprzedanych ( wykonanych, świadczonych) przez użytkownika.

Za roszczenia skierowane do użytkownika jako producenta produkcji (towarów) zarządcy prawnego, zarządca prawny odpowiada solidarnie z użytkownikiem.

Artykuł 1124. Prawo użytkownika do zawierania umowy koncesji komercyjnej na czas określony

1. Użytkownik który należycie wykonywał powierzone mu obowiązki , posiada prawo do zawierania umowy koncesji komercyjnej na nowy okres czasu na tych samych warunkach.

2. Przepisy prawa mogą przewidywać warunki na podstawie których następca prawny może odmówić zawarcia umowy koncesyjnej na nowy termin.

1. Umowa koncesji komercyjnej może być zmieniona w oparciu o postanowienia Tytułu 53 niniejszego Kodeksu.

W stosunkach z osobami trzecimi strony umowy komercyjnej posiadają prawo do odwoływania się na zmianę umowy wyłącznie z chwilą jej państwowej rejestracji zgodnie z art. 1118 niniejszego Kodeksu, jeżeli nie udowodnią, że osoba trzecia wiedziała lub mogła wiedzieć o zmianie umowy wcześniej.

Artykuł 1126. Rozwiązanie umowy koncesji komercyjnej

1. Każda ze stron w umowie koncesji komercyjnej , w której termin nie został określony posiada prawo w dowolnym czasie do zerwania umowy , powiadamiając o tym druga stronę w terminie nie przekraczającym 6 miesięcy, jeżeli dłuższy okres czasu nie został określony w umowie.

2. Rozwiązanie umowy koncesji komercyjnej podlega rejestracji państwowej zgodnie z art 1118 niniejszego Kodeksu.

1) zlikwidowano prawa następcy prawnego na markę handlową bądź inne oznaczenia określone w umowie bez zamiany analogicznym prawem;

2) ogłoszenia następcy prawnego za bankruta lub użytkownika za takiego co utracił płynność finansową ( bankruta).

1. Przejście wyłącznego prawa do przedmiotu intelektualnej własności , określonego w umowie koncesji komercyjnej z zarządcy prawnego na inna osobę nie stanowi podstawy do zmiany lub zerwania umowy koncesji komercyjnej.

2. W przypadku śmierci zarządcy prawnego jego prawa i obowiązki wynikające z umowy koncesji komercyjnej przechodzą na spadkobiercę pod warunkiem że zostały zarejestrowane lub w terminie 6 miesięcy od dnia otwarcia testamentu dokona rejestracji jako podmiot działalności przedsiębiorczej lub przekaże własne prawa i obowiązki osobie posiadającej prawo do prowadzenia działalności przedsiębiorczej.

Wykonywaniem praw i obowiązków osoby zmarłej do chwili przejścia ich zgodnie z niniejszą częścią na spadkobiercę , bądź inną osobę zajmuje się osoba zarządzająca spadkiem i zawiesza się zgodnie z art. 1285 niniejszego Kodeksu.

Artykuł 1128. Skutki zmiany marki handlowej, bądź innego oznaczenia zarządcy prawnego

1. W przypadku zmiany marki handlowej, bądź innego oznaczenia zarządcy prawnego , których prawa do użytkowania wchodzą do całości praw udzielonych do użytkowania w umowie koncesji komercyjnej , umowa zachowuje ważność obejmując nowe oznaczenia zarządcy prawnego, jeżeli użytkownik nie wymaga zerwa-nia umowy i pokrycia szkód.

W razie przedłużenia ważności umowy użytkownik posiada prawo do żądania odpowiedniego zmniejszenia przysługującej zarządcy prawnemu opłaty.

Artykuł 1129. Skutki zerwania prawa którego korzystanie przekazano na podstawie umowy koncesji komercyjnej

1. W przypadku, gdy w czasie obowiązywania umowy koncesji komercyjnej likwiduje się prawa użytkownika które udzielono mu ta umową, umowa nie traci mocy obowiązującej , poza tych jej postanowień dotyczących prawa likwidowanego, a użytkownik posiada prawo do żądania odpowiedniego zmniejszenia przysługującej zarządcy prawnemu zapłaty, jeżeli w umowie nie przewidziano inaczej.

W przypadku likwidacji prawa zarządcy prawnego do marki handlowej, bądź innego oznaczenia następują skutki przewidziane w ust. 3 art. 1126 niniejszego Kodeksu.

Tytuł 77. Wspólna działalność

§ 1. Ogólne postanowienia o wspólnej działalności

Artykuł 1130. Umowa o wspólnej działalności

1. W umowie o wspólnej działalności strony ( uczestnicy) zobowiązują się wspólnie prowadzić działalność bez tworzenia osoby prawnej dla osiągnięcia określonego celu zgodnego z przepisami prawa.

2. Wspólna działalność może być prowadzona na podstawie połączenia udziałów wspólników (spółka prosta) lub bez połączenia udziałów .

Artykuł 1131. Forma i warunki umowy o wspólnej działalności

2. Warunki umowy o wspólnej działalności , w tym również koordynacja wspólnych działań wspólników lub prowadzenie innych wspólnych spraw, status prawny wydzielonego do wspólnej działalności majątku, pokrycie strat i kosztów wspólników, ich udział w wyniku wspólnej działalności oraz inne warunki określane są porozumieniem stron, jeżeli przepisami prawa o odrębnych rodzajach wspólnej działalności nie przewidują inaczej.

1. W umowie spółki prostej strony wspólnicy zobowiązują się do połączenia własnych udziałów i wspólnego prowadzenia działalności w celu uzyskania dochodu lub osiągnięcia innego celu.

Artykuł 1133. Udziały wspólników

1. Za udział wspólników uważa się wszystko to co wnosi się do wspólnej działalności (wspólny majątek), w tym również środki pieniężne , inny majątek, profesjonalną i inną wiedzę, nawyki i wymianę, a także renomę biznesową i kontakty.

2. Udziały wspólników traktuje się jako udziały o równej wartości , jeżeli z umowy nie wynika inaczej spółki prostej lub faktycznych okoliczności. Pieniężna wycena udziału wspólnika dokonywana jest w uzgodnieniu między uczestnikami.

Artykuł 1134. Wspólny majątek

1. Wniesiony przez wspólników majątek stanowiący ich własność, a także wytworzona w wyniku prowadzonej wspólnej działalności produkcja oraz otrzymane w wyniku tego rodzaju działalności płody i dochody są wspólną częściową własnością wspólników, jeżeli w umowie spółki prostej lub przepisami prawa nie przewidziano inaczej.

Wniesiony przez wspólników majątek którym zarządzają według podstaw innych niż prawo własności wykorzystuje się interesach wspólników i jest stanowi ich wspólny majątek.

2. Prowadzenie ewidencji księgowej wspólnego majątku wspólników może być zlecone przez nich jednemu ze wspólników.

3. Korzystanie ze wspólnego majątku odbywa się za wspólną zgodą, a w przypadku nie osiągnięcia zgody według zasad określonych orzeczeniem sądu.

4. Obowiązki wspólników dotyczące utrzymania wspólnego majątku i zasady pokrycia kosztów związanych z wykonywaniem tych obowiązków określane są w umowie spółki prostej.

1. W czasie prowadzenia wspólnych spraw każdy ze wspólników posiada prawo do prowadzenia działalności w imieniu wszystkich wspólników, jeżeli w umowie spółki prostej nie określono , że prowadzenie spraw prowadzone jest przez poszczególnych wspólników lub wspólnie przez wszystkich wspólników umowy spółki prostej.

W przypadku wspólnego prowadzenia spraw do dokonania każdej czynności prawnej wymagana jest zgoda wszystkich wspólników.

2. W stosunkach z osobami trzecimi uprawnienia wspólnika do dokonania czynności prawnej w imieniu wszystkich wspólników potwierdzane jest pełnomocnictwem udzielonym przez innych wspólników lub w umowie spółki prostej.

3. W stosunkach z osobami trzecimi wspólnicy nie mogą powoływać się na ograniczenia praw wspólnika, który dokonał czynności prawnej związanych z prowadzeniem wspólnych spraw wspólników, poza przy-padków gdy udowodnią, że w chwili dokonania czynności prawnej osoba trzecia wiedziała lub mogła wiedzieć o istnieniu takich ograniczeń.

4. Wspólnik który dokonał czynności prawnej w imieniu wszystkich wspólników w stosunku do którego prowadzenie wspólnych spraw zostało ograniczone lub dokonał czynności prawnej w interesie wszystkich wspólników we własnym imieniu, może żądać rekompensaty poniesionych przez niego na własny rachunek kosztów, jeżeli dokonanie takiej czynności prawnej było konieczne w interesie wszystkich wspólników.

Wspólnikom którzy w wyniku dokonanych czynności prawnych wyrządzono szkód, posiadają prawo do żądania ich rekompensaty.

5. Decyzje dotyczące wspólnych spraw wspólników podejmowane są przez wspólników za wspólną zgodą, jeżeli w umowie spółki prostej nie przewidziano inaczej.

1. Każdy wspólnik umowy spółki prostej posiada prawo do zapoznawania się ze wszystkimi dokumentami dotyczącymi prowadzenia spraw wspólników. Odmowa od tego prawa lub jego ograniczenie w tym w uzgodnieniu przez wspólników jest niegodziwe.

1. Porządek rekompensaty kosztów i strat związanych ze wspólną działalnością wspólników określane jest porozumieniem między nimi. W przypadku braku takiego porozumienia każdy ze wspólników ponosi koszty oraz straty proporcjonalnie do wartości jego udziału we wspólnym majątku.

Umowa na podstawie której wspólnik w całości zostaje zwolniony od uczestniczenia w pokrywaniu wspólnych kosztów i strat jest niegodziwa.

Artykuł 1138. Odpowiedzialność wspólników za wspólne zobowiązania

1. W przypadku, gdy w umowie spółki prostej nie związanej z prowadzeniem przez ich wspólników działalności przedsiębiorczej , każdy ze wspólników odpowiada we wspólnych umownych zobowiązaniach całym własnym majątkiem proporcjonalnie do wartości jego udziału we wspólnym majątku. We wspólnych zobowiązaniach nie wynikających z umowy wspólnicy odpowiadają solidarnie.

2. W przypadku, gdy w umowie spółki prostej powiązanej z prowadzeniem przez jej wspólników działalności przedsiębiorczej, uczestnicy odpowiadają solidarnie za wszystkie wspólne zobowiązania niezależnie od podstaw ich powstania.

1. Dochód uzyskany przez wspólników umowy spółki prostej w wyniku ich wspólnej działalności , dzielony jest według proporcjonalnej wartości udziałów wspólników we wspólnym majątku, jeżeli w umowie spółki prostej lub porozumieniem stron nie przewidziano inaczej.

Umowa o pozbawieniu lub odmowie wspólnikowi prawa do części zysku jest nikczemne.

Artykuł 1140. Wydzielenie udziału wspólnika na żądanie jego wierzyciela

1. Wierzyciel wspólnika umowy spółki prostej posiada prawo do przedstawienia roszczenia o wydzielenie części wspólnika we wspólnym majątku zgodnie z postanowieniami niniejszego Kodeksu.